Framisde: I trygghet i kirken hviler Miran på skulderen til mamma Takhmina. Han er en livlig og smilende gutt. Etter å ha drukket melk er Miran i ferd med å sovne på skulderen til mamma.
Historia under er henta frå Ukraina og fortel om brutaliteten til krigen, men òg om kyrkjer og det viktige arbeidet til medmenneske for dei som lir. Håpar du tek deg tid til å lesa. Det tek berre 3 minutt.
UKRAINA: På flyktningsenteret til kyrkja Love of Christ møter vi 4 månader gamle Miran og mora Takhmina. Dei har vore i fangenskap og på flukt sidan krigen braut ut for snart tre år sidan. Medan dei eldste barna leikar i portrommet utanfor, fortel Takhmina oss historia si, med Miran ved brystet.
Då russarane kom
Russarane kom så fort at familien ikkje rakk å flykte. Soldatar small opp døra heime hos henne, der ho sat åleine med barna. Dei neste ni månadene vart eit mareritt, der ho berre fekk oppleve dagslys ein einaste gong. Takhmina og barna vart låste ned i kjellaren, medan soldatane slo seg ned i huset. Ho og barna torde ikkje gå ut. Ei bøtte vart toalettet til heile familien, rå poteter og innimellom nokre grønsaker var alt dei fekk å ete. Lukta var forferdeleg. Ein pensjonert nabo risikerte livet ved å levere drikkevatn til familien nokre gonger i veka.
Tryggleiken
Ukrainske styrkar klarte til slutt å ta tilbake området der dei budde. Nyleg kom ho til tilfluktsrommet i Mykolaiv der Kirkens Nødhjelp, saman med den lokale kyrkjelyden, har gjort bomberommet under kyrkja om til ein trygg heim for folk på flukt. Her finst senger, kjøken, dusj og aktivitetsrom for barn. Ei nydeleg lukt av borschtsuppe siv ut frå kjøkenet.
– For første gong på veldig lenge søv vi no gjennom heile natta. Det er så stille og godt her, og det kjennest som vi har kome til ei trygg hamn.
Folk i kyrkjelyden og andre frivillige hjelper flyktningane med det dei treng. Takhmina og barna har hatt besøk av ein psykolog i dag tidleg, og jobbar no med å skaffa seg nødvendige papir, slik at dei kan få sosialstøtte og kome seg vidare i livet.
– Det er Guds velsigning at vi klarte å kome oss levande hit til denne staden, seier Takhmina.
Både i Ukraina og i Noreg skal vi snart feire jul og minnast den natta Jesusbarnet vart fødd inn i ei verd med fattigdom, forfølging og nød.
No, som då, er Gud midt i lidinga og nøda. Vi ser om og om igjen at menneske finn trøyst og håp i trua på noko som er større. Større enn oss sjølve, større enn fortvilinga og større enn "her og no". Kirkens Nødhjelp samarbeider med kyrkjer og religiøse samarbeidspartnarar over heile verda. Vi har ein tilleggsverdi i vårt diakonale arbeid - trua på eit håp, og at alle menneske er like mykje verd. Det er vårt kall og vår oppgåve å kjempe mot nød og fattigdom. Saman med kyrkjene i Noreg reddar vi liv, byggjer sterke lokalsamfunn og kjemper for rettferd - kvar dag.
SLIK GJEV DU DEN VIKTIGASTE JULEGÅVA I ÅR:
Vipps eit valfritt beløp til 2426
Send GAVE på SMS til 2426 og gje 300 kroner.
Gåvekonto: 1594.22.87248
Takhmina og barna ble låst inn i kjelleren mens de russiske okkupantene tok over huset. På ni måneder så de (nesten) ikke dagslys. Nå kan hun og Miran gå ut i bakgården til kirken og få lys og trygghet.
Foto: Håvard Bjelland, Kirkens Nødhjelp